Ziek zijn
In mijn leven van “voor de kinderen” was ik wel eens ziek. Niets ernstigs maar meestal had ik 1 keer per jaar overduidelijk de (buik)griep en regelmatig had ik een verkoudheid te pakken.
Van huis uit ben ik gewend om niet al te snel thuis te blijven bij ziekte. Mijn ouders waren best streng in de “ziekteverzuimleer” en dus bleef ik vroeger zeker niet om het minste geringste thuis.
Toen ik het huis uit was is dat zo gebleven en was ik ook streng voor mezelf: alleen als de griep heel erg was en met hoge koorts gepaard ging, bleef ik thuis, maar het liefst zo kort mogelijk. Omdat ik nogal graag controle heb over zaken en vooral de griep zich van het ene op het andere moment kan manifesteren, is ziek thuis moeten blijven voor mij iets heel lastigs.
Ik kan me gewoonweg niet overgeven aan het ziekzijn omdat ik graag wil dat mijn plannen van de dag doorgaan. Bagatelliserend denk ik dan gewoon dat het wel meevalt en noem iets niet zo snel griep, hoewel het het dan wel is.
Vroeger ging ik daarin nogal eens over mijn eigen grenzen heen en liep ik zelfs met koorts door om gewoon naar mijn werk te kunnen blijven gaan. Allemaal niet verstandig en gezond volwassen maar ik wilde gewoon koste wat het kost doorgaan met wat ik in mijn hoofd had!
Sinds ik kinderen heb, ben ik inmiddels, zoals de meeste ouders, geconfronteerd met een heel scala aan kinderziekten waarvan ik voorheen het bestaan niet eens kende. Was er eerst voor mij alleen maar “de griep” of “een verkoudheid” aan ziekten die de revue konden passeren, vanaf de eerste levensmaanden van de kinderen leerde ik in een rap tempo heel veel verschillende ziektevormen kennen.
Zo kregen we onder andere te maken met de de 5e en 6e ziekte, waterpokken, gordelroos, het RS-virus, bronchitis, spruw en pseudokroep. In het eerste levensjaar van beide kinderen zorgde dat voor aardig wat doktersbezoeken. Vooral met Oudste heb ik het eerste jaar vaak op de huisartsenpost gezeten. Ik kon het in zijn eerste maanden allemaal nog niet goed duiden wat er aan de hand was en was behoorlijk (over)bezorgd.
Samen met al die kinderziekten ontstond er in mijn leven een nieuw fenomeen voor mij als controlefreak en dat was het “gedwongen” thuis moeten blijven omdat je kind ziek is. Als je zelf ziek bent kun je het nog wel negeren maar bij een ziek kind kan dat dus niet. Hoewel, toen de kinderen nog naar de kinderopvang gingen heb ik wel eens (met een groot schuldgevoel) aan een beginnend maar nog niet zo heel erg ziek kind, een paracetamol gegeven om in ieder geval de ochtend door te kunnen komen zodat ik kon gaan werken.
Vaak werd ik dan toch na een paar uur gebeld met het verzoek het kind te komen halen. En dan had ik er inmiddels ook niet zoveel moeite meer mee. Ik had me in de loop van de ochtend kunnen verzoenen met het idee dat ik ‘smiddags niet zou kunnen werken en haalde dan zo snel mogelijk het zieke kind op. En gaf mezelf over aan het thuis moeten zijn.
Maar als een kind “zomaar” in de ochtend bij het opstaan ziek blijkt te zijn dan heb ik daar, hoewel ik zielsveel van ze houd en alles voor ze wil doen, tot mijn grote schaamte, erg veel moeite mee. Ik laat het ze niet merken en zou dolgraag willen dat het voor mij anders voelde maar binnensmonds vloek ik wat af en weet me even geen raad met wat me te doen staat.
En dat heeft alles te maken met het gegeven dat ik zo moeilijk kan schakelen van het 1 naar het ander! Zelfs met leuke verrassingen ben ik niet blij en deze verrassing is al helemaal niet iets om blij van te worden.
Hoewel het momenteel warmer is dan normaal is toch ook de R weer in de maand en als de R in de maand is betekent dit dat de kinderen weer regelmatiger ziek zijn. Vorige week werd ik dus alweer met de hiervoor genoemde beschamende kant van mijzelf geconfronteerd. Jongste is, voor een kind met Downsyndroom, gelukkig niet vaak ziek maar vorige week had hij het weer eens goed te pakken.
Er was overdag al geen land met hem te bezeilen en hij wilde voor zijn doen erg vroeg naar bed. Ik kneep hem al een beetje maar dacht echt dat het wel over zou gaan; het was nota bene nog zomers weer! Een kind zou dan niet ziek kunnen worden toch? Helaas kwam jongste die nacht 6 keer uit bed en toen ik hem s’morgens met veel moeite wakker maakte wist ik al hoe laat het was. Aan zijn nek en wangen te voelen had hij hoge koorts en zijn oor was helemaal rood.
Jongste was ziek en hij zou ziek thuis moeten blijven.
En ik dus ook want manlief moest naar zijn werk in loondienst. Ik had een dag vrij van mijn werk maar wilde net gaan bloggen en nog wat klussen gaan afronden. Dat ging dus mooi niet door. Ik moest me op dat moment weer tot het uiterste vermannen om me te kunnen verhouden tot deze toestand.
Pas om 11.00 uur s’ochtends nam de door mijn bloed gierende adrenalinegolf een beetje af en gaf ik me min of meer over aan waar iedere ouder zich soms aan moet overgeven; een ziek kind. Vanaf de bank keken we filmpjes en jongste leek ‘smiddags al zienderogen op te knappen. Hij zou de volgende dag gewoon weer naar school kunnen,
hoopte ik. En na een goede nacht ging dat ook best. Helaas had ik te vroeg gejuichd want na het weekend bleek zijn oorontsteking inmiddels op een hoogtepunt te zijn beland, was hij weer ziek en moest hij weer thuisblijven. En ik had weer mijn vrije dag…..
Schoorvoetend, maar al een beetje gewend aan deze semi-luie dagjes gaf ik me maar weer over aan mijn kind en zijn ziek zijn. En ik bedacht me dat een ziek kind misschien af en toe wel goed voor mij is.
Ik kon wel een mindfulnessoefening gebruiken waardoor ik dingen meer kon aanvaarden en los laten. Ik gaf me over en genoot zelfs stiekem van het dagje samen met jongste. Zou ik het dan toch nog kunnen leren, het loslaten van de controle?
