Zo heel anders het nieuwe jaar 2019 in
Het nieuwe jaar heel anders in als dat ik 2 weken geleden gedacht had…… Fijn, maar toch ook wel een overgang.
Na de kerstdagen kwam ik op mijn werk in Doetinchem, en ik werd geregeld gefeliciteerd en blije gezichten, dat ik diverse administratieve ondersteuning in het werk van de regisseurs kan blijven doen.
Op zich ben ik heel blij dat ik mijn baan blijft behouden. Maar ik had me al ruim voorbereid dat ik bij de Stadskamer weg moest.
Als ik daar niet mocht blijven, waar ik mij prettig bij voel en ook werk heb welke daadwerkelijk bij mij past, had ik al scenario bedacht: Op een grote afdeling waar ik geestdodende simpele werkzaamheden moet doen tussen een grote groep mensen met de nodige herrie om mij heen. Of dat ik langs drukke verkeerswegen, parkwerkzaamheden moet doen. En wat ik in het verleden ook heb ervaren, dat er dan van mij veel wordt geeïsd omtrent de omgang met mensen wie veelal een verstandelijke beperking hebben. Dus als zij iets verkeerd zeggen over iets, dit gedoogd wordt door de leiding. Maar als ik hetzelfde mij overkomt, dat er bij mij gelijk sancties wordt opgelegd. Of als de verstandelijk beperkte tegen mensen zoals ik zeer kwetsende opmerkingen hebben, welke ik dan volgens de leidinggevende maar moet slikken. Maar andersom wel sancties tegen mij wordt gelegd. Er wordt dan geen rekening gehouden dat ik en mensen van hetzelfde kaliber als ik rekening gehouden wordt.
Maar wat dacht je van klachten door het te simpele werkzaamheden welke ver onder je niveau is. Dus last krijgen van bore out klachten. En dit kan ook ontstaan, als het werk totaal niet bij je past.
Ik ben uiteraard heel blij, maar ook weer een overgang, dat het gelukt is om mijn huidige werkzaamheden te mogen blijven doen. Binnen enkele weken heb ik overleg, hoe we de weekrooster voor mij wordt ingevuld.
Verder had ik maar een paar kerstkaartjes verstuurd, waaronder die naar mijn tante. Ik wist dat zij terminaal ziek is en voor palliatieve zorg in aanmerking kwam, eventueel bij een hospice.
Ik had haar voor, tijdens en na de kerstdagen proberen te bellen. Maar ik kreeg iedere keer de gesprekstoon. Al gauw had ik door, dit klopt iets niet. Ik heb het tehuis, waar ze een aanleunwoning heeft dus opgebeld. Zij konden mij ook niet verder helpen. Natuurlijk volgens de AVG-regels, maar ook dat het voor hun een raadsel is waar ze is gebleven. De woning staat nog op haar naam.
Net een dag voor oudejaarsdag, belde mijn tante mij op. Nu weet ik waar ze zit. Op zich toch wel een geruststelling. Ik vond ze aardig opgewekt klinken, gezien haar omstandigheden. Zelf heeft ze geen kinderen en de vrienden wie ze goed contact mee heeft, is de echtgenote pas in september overleden na een snel ontwikkelde nare ziekte.
Ik wil haar wel opzoeken, maar ik moet ook nog wennen aan mijn hernieuwde situatie, welke ook zeker energie kost.
Vannacht niet de straat opgegaan, om nieuw jaar te wensen en dat geknal overprikkeld mij ook behoorlijk. Ik doe dat de laatste paar jaar toch al niet meer, en dat bevalt we zeker wel.
Vandaag bij een paar adressen nieuw jaar gaan winnen, maar dan heb ik geestelijk toch weer rust nodig.
En nu maar zien hoe het allemaal zich verder ontwikkeld ….. Maar toch ook wel effe wennen.
