Zoektocht

Ik klap mijn laptop dicht, de klok sloeg 5 uur, ik schrok ervan. Ik ben nu al 2 uur lang door vacatures aan het scrollen. De letters dansen voor mijn ogen.

Ik ben nu inmiddels ruim een half jaar zonder betaalde baan. Des te langer die periode wordt, des te meer mensen gaan er wat van vinden én zeggen. Vreemd eigenlijk, want wat hebben ze eigenlijk te vinden over mijn zoektocht naar werk? Toch gebeurd het. Mensen hebben echt heel snel hun oordeel klaar.

Ik solliciteer bewust op maximaal 2 vacatures per week. Ik raak anders het overzicht volledig kwijt. Het kost me al met al een berg energie, deze zoektocht. Het begint allemaal met zoeken op een vacaturesite. Filteren wat leuk en geschikt is, vervolgens lees ik me in welk bedrijf het is om een goede brief te kunnen schrijven. Daarna begint het wachten op reactie. Ik leef er toch soort van naar toe. Begin voor mezelf al te fantaseren hoe het zal zijn om er te werken. In mijn hoofd heb ik al allerlei scenario’s bedacht. Want spannend dat ik het vind, een nieuw bedrijf, nieuwe mensen, alles nieuw, opnieuw op ontdekkingstocht, helemaal opnieuw beginnen.

Vaak mag ik op gesprek komen, dat is fijn! Ik stel me altijd enthousiast op en probeer mezelf te verkopen. Zulke gesprekken verlopen meestal prima, ik heb daar niet zoveel moeite mee. Ik vertel mezelf altijd vooraf dat ik niks te verliezen heb, dat helpt. De rest van de dag ben ik gesloopt. Net als een dag meelopen in een bedrijf. Heel interessant en ik heb zo’n dag echt nodig om een beslissing te maken, maar ook veel indrukken en heel veel prikkels. Nadien ben ik total loss, volledig afgeschreven om nog iets nuttigs te doen.

Dan hebben we ook nog de negatieve reacties, na mijn sollicitatie. Dat loopt nogal uiteen, vaak gezien is toch wel deze: u past niet binnen ons bedrijfsprofiel. Hoe dan?

Ik ben ook vaak ‘niet flexibel genoeg’. Grappig vind ik die, want dat ben ik ook niet. Het is al met al een intensieve zoektocht, tot nu toe zonder succes. Wel heb ik een heel leuk en mooi vrijwilligersbaantje. Ik ben zorgvrijwilliger geworden in een hospice. Het werk is duidelijk, overzichtelijk en geeft me toch ook uitdagingen. Dat laatste, daar ben ik niet zo van. Maar omdat ik van nature al (te)veel van mezelf eis, ga ik deze uitdagingen ook niet uit de weg. Een betaalde baan in de zorg, dat is een gepasseerd station. Vrijwillig in de zorg werken, dat is wel iets voor mij. Ik zal in een andere column daar meer over vertellen.

Ik hoop dat er in de nabije toekomst een leuke en passende baan voor mij weggelegd is. Een waarbij ik mezelf kan zijn, met al mijn autistische trekken, waar ik energie van krijg in plaats van dat het energie kost. Een waarin niet al te veel uitdagingen zitten, ik hou van weten waar ik aan toe ben, vooral in mijn werk.

Soms verlies ik de moed heus wel, vooral na een negatief bericht. Dat mag ook best, om daarna weer door te gaan. ‘Met volle angst vooruit!’