Alles nieuw

Een maand duurde het. Om precies te zijn, een maand en een week. Zolang duurde het voor ik een nieuwe baan had. Die periode was er een zonder écht rust hebben. Ik solliciteerde veel en had ook veel gesprekken. Naast (vermoeiende) gesprekken of onderweg zijn, probeerde ik mijn vrije tijd goed te benutten. Ik heb eigenlijk mezelf maar 1 week echt vakantie gegund. In de periode tussen ‘oud en nieuw’ ging ik mijn hele sociale lijstje af. Van vage kennissen tot goede vrienden, ik heb ze allemaal afgevinkt door met ze af te spreken. Ik was moe, helemaal gesloopt. Alsof ik een marathon had gelopen en over de finish kwam.

Inmiddels een aantal weken verder en mijn nieuwe baan is van start gegaan. Alles is nieuw en ik ben elke keer na een dag werken zó moe! Mijn hoofd doet er soms gewoon zeer van. Al die indrukken, nieuwe mensen, nieuwe systemen, nieuwe producten, andere omgeving, andere geluiden, alles anders. Alles nieuw. Mijn autisme zit achter een scherm aan camouflage. Niemand die het ziet. Ik wil ook niet anders gezien worden, of toegeven dat het best wel een beetje veel is. Ik wil erbij horen en het goed doen.

Zo ben ik op mijn werk mijn vrolijke, enthousiaste zelf. Ik floreer tussen de collega’s en ik zit er alweer helemaal in. Niks is te veel en ik help anderen graag. Het werk is ook leuk en interessant, ik vind het als ik daar ben ook echt leuk. Het is een administratieve functie bij een bedrijf dat alles regelt rondom bijvoorbeeld BHV cursussen tot aan het keuren van brandblussers. Achter de schermen ben ik nu onderdeel van het web dat allerlei zaken regelt. Erg leuk, maar intens.

Na mijn werk stort dat enthousiasme in en kan ik niet zoveel meer. Ik had me erop voorbereid en heb weinig afspraken deze maand. Ik kan het eenvoudigweg niet. Het is nu voornamelijk werken en weinig sociale contacten. Ik probeer rust te pakken, doe yoga, rommel wat in de tuin of sport thuis. Ondanks dat ik mezelf erop had voorbereid, viel het me toch tegen. Ik besprak het met mijn praktijkondersteuner en die zei treffend; als je jezelf voorbereid, dat is goed, maar het neemt niet je gevoel weg. Zo is het ook exact. Inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat ik heel moe ben en de tijd moet nemen om dit te verwerken. Hij vertelde mij ook dat ik nu écht alle boxjes aftik wat autisme aangaat. We moesten er samen om lachen, omdat ik nou eenmaal vaak camoufleer.

Ik probeer mezelf tijd te gunnen. Tijd om al deze nieuwe dingen een plaats te geven. Het is intens, het is veel. Als alles nieuw is, verandert er ineens zoveel in je hoofd. Mijn hoofd is dan ‘s avonds zo moe dat ik simpele vragen niet meer kan beantwoorden. Als mijn man dan vraagt; wil je koffie, zeg ik dat ik dat niet weet. Al mijn energie is weg of andere dingen aan het doen denk ik. Ooit komt dat goed. Er komt weer een moment dat ook al deze nieuwe dingen ‘gewoon’ zijn.