Ontslag.

Op een hele normale vrijdagmiddag was daar ineens dat gesprek. Als een bus van links zag ik hem niet aankomen. Analytisch dat ik ben, heb ik het natuurlijk daarna voor mezelf wel geanalyseerd. Was ik dan toch te naïef? Of misschien wilde ik het niet zien? Mijn hoofd kwam er niet uit, dat hoeft ook niet want het is nu zwart op wit. Ontslagen op mijn werk. Als eerste eruit moeten, misschien volgen er nog meer.

De week die volgde heeft me ontzettend veel energie gekost, mijn brein draaide overuren. Elke morgen dacht ik, misschien was dit toch een nare droom. Om daarna de waarheid weer onder ogen te moeten zien. Afscheid nemen vind ik iets heel moeilijks. Nu moest het wel, mensen opbellen en bedanken voor hun samenwerking. Hoe vaker ik het moest vertellen, des te makkelijker het me afging. Ik scande de reactie van de ander en speelde daar weer op in. Geen modder gooien, gewoon professioneel en vriendelijk blijven. Gewoon, ja dat viel niet altijd mee hoor.

Bijna 3 jaar heb ik mijn ziel en zaligheid in mijn werk gelegd. Ik had hart voor de zaak en niets was me te veel. Een dag extra als het druk was, geen probleem. Naar een school om scholieren te enthousiasmeren voor dit werk, ik stond er. Organiseren van een bedrijfs bbq, ik deed het met alles wat in me zat. Dat stopt dan ineens en dat doet echt even zeer.

Hoe verder de tijd vorderde, hoe meer ik mijn autisme begon te voelen. Dat klinkt gek misschien, maar zo voelde het. Normaal gesproken heb ik vaak wel trucjes of aangeleerd sociaal gedrag. Dat viel eigenlijk steeds meer weg. Ik voelde me op den duur net een soort zombie. Slaaptekort, veel stress, ontzettend moe zijn, dat zorgde ervoor dat mijn autisme veel meer zichtbaar werd. Ik heb het laten gebeuren, het is wie ik ben en dat mogen anderen best zien.

Nu breekt er een tijd aan zonder werk. Bijkomen van alles wat er gebeurd is, even rust nemen en echt even inchecken bij mezelf. Het is ook allemaal nogal wat. Binnen één week horen dat je ontslagen bent en je laatste dag werken. Het voelde als een soort film, toen ik met een doos met kantoorplanten en mijn pennenbakje naar de auto liep, op de laatste vrijdagmiddag.

Gelukkig ben ik een positief ingesteld mens en probeer ik ook te kijken naar wat het me heeft gebracht. Heel veel ervaringen, heel veel nieuwe contacten, een boost voor mijn zelfvertrouwen en heel veel kennis. Die contacten zorgen er nu ook voor dat ik veel lijntjes kan uitzetten. Het komt wel goed met mij. Daar geloof ik in.