Overprikkeld

Iedereen zegt het, ik weet het eigenlijk zelf ook wel en toch doe ik het juist niet. Neem je tijd, dat is wat iedereen zegt. Ik weet het en toch ben ik steeds weer te eigenwijs. Ik denk dan vooral, ik heb tijd genomen, nu kan het wel weer. Maar nee, het kan dus nog niet. Mijn hoofd en mijn lijf zitten nog niet op een lijn.

Op mijn nieuwe werk gaat het steeds beter. Ik weet wat ik moet doen, leer mijn collega’s steeds beter kennen en ze zijn blij met me. Ik vind sommige dingen nog wel lastig merk ik. Het is veel informatie wat ik allemaal moet verwerken en ik merk dat mijn hoofd best vol is nu. Verder is het werken in een kantoortuin niet echt mijn ding en ben ik veel productiever als ik een dag alleen op kantoor werk. Het is wennen, vooral de hele dag ‘aan’ staan en scherp zijn. ‘s Avonds ben ik dan ook echt heel erg moe.

Als ik dan een vrije dag tussendoor heb, probeer ik van mezelf niks te moeten. Ik rommel wat in huis, ruim op, doe een wasje of ik fiets een rondje. Hele gewone dingen, zonder moeten. De eerste maand heb ik geen of weinig sociale afspraken gehad. Nu vond ik het wel weer tijd dat ik langzaamaan weer wat sociaals in mijn agenda mocht schuiven. Keihard teruggefloten word ik. Ik plan sociale dingen zoals een bak koffie drinken met een kennis of een verjaardagsfeestje bij familie. Heel gezellig en leuk op dat moment. Na een uur voel ik een overwhelming aan moeheid. Ik word stiller en ik hoor ook eigenlijk niet eens meer wat iedereen zegt.

Socializen kost mij veel energie. Ik raak daar ook vaak overprikkeld van. Eenmaal thuis overvallen mij standaard de spullen die dan net niet op de goede plek liggen. Een schoen naast het schoenenrek, een jas over een stoel, vieze vaat op het aanrecht, een rol plakband op de trap en ga zo maar door. Kleine dingen, maar ik struikel er letterlijk over. Overprikkeld, moe, een error in mijn hoofd. Ik word dan een hele enge vrouw. Ik word boos op wie er dan ook bij me is. Vaak mijn man of soms de hond. Ik kan het niet tegenhouden, ik stamp daarna vaak naar boven om in bed te gaan liggen. Concentreren op mijn ademhaling, rustig in en uit. Tot het bonzen in mijn hoofd stopt, mijn ademhaling weer laag is en ik weer geland ben.

Al deze dingen herhalen zich net iets te vaak de laatste weken. Soms wel een paar keer per week. Het voelt alsof ik er nog niet ben, dat ik dus echt de tijd moet nemen. De tijd om te wennen aan een compleet nieuwe situatie. Ik voel me net iets te vaak overprikkeld. Ik vraag te veel van mezelf, ik denk dat ik het dan al wel kan terwijl het niet zo is. Met vallen en opstaan, maar komen doe ik er.