Reizen

Na een paar dagen in een drukke stad te zijn geweest, breekt de dag aan om weer naar huis te gaan. Eerlijk, ik keek er weer naar uit om naar m’n eigen vertrouwde omgeving te gaan. Londen, daar waar we zaten, is een nummer 1 plek die rijk is aan prikkels. Heb al veel plaatsen bezocht maar dit slaat toch wel alles tot nu toe. Omdat vliegen voor mij vaak stressvol is, besloten we met de trein te gaan. Niet wetende dat dit net zo stressvol zou zijn.

Om met de metro te reizen door Londen is al een avontuur op zichzelf. Maar nu naar huis met de trein, trekt het laatste restje reserve uit mijn batterij. Het begint met wachten. Dan die controles, van koffers en paspoorten. Er is dan ineens veel haast bij mensen en voel ik de druk toenemen. Om het sneller te laten verlopen zijn er automatische paspoortcontroles in het leven geroepen. Je scant je paspoort, staart naar een camera en die geeft dan groen licht bij herkenning. Paspoort scannen gaat goed, daarna voel ik me gevangen tussen twee poortjes in. Ik staar naar de camera, maar telkens rood licht. Het zweet breekt me uit. De beveiligingsmensen roepen allerlei dingen naar me in het Engels. Koffer achter u plaatsen! Bril af! Op de gele stip staan! Ik heb het bloedheet, de druk loopt op en de tranen wellen op en voel me helemaal trillen. Mijn hoofd staat op knappen. Ik voel verdriet, onrust en boosheid opzwellen. Ineens gaat tóch het poortje open, groen licht, ik mag door.

Een kleine opluchting maar de druk is nog hoog. Ik wens nu enkel even een rustig plekje om even bij te komen. Dat is me niet gegund. Het is druk en er zijn geen zitplaatsen meer. Er knapt iets in me, vol gas loop ik met mijn koffer en al naar het uiterste puntje van de treinhal. Ik laat mezelf op de grond zakken en zoek met trillende vingers mijn oordoppen. Ik voel de geluiden daardoor afzwakken en probeer de tranen en daarmee ook de drukte in mijn hoofd weg te zuchten. Ik hou mijn oordoppen in tot in de trein. Zelfs in de trein plagen de prikkels me tot de max. Kleine kinderen, muziek, eetgeluiden, het houdt niet op!  Het enige wat ik wil roepen naar iedereen is: Stil alsjeblieft! Ik wil rust, ik wil naar huis!

Te vaak overkomt me dit en dan vraag ik me af; Waarom heb ik hier altijd zoveel moeite mee. Waarom is hier geen eenvoudige oplossing voor. Een oplossing die me niet laat voelen alsof ik gehandicapt ben. Ik voel me zo anders als ik met een speciaal keycord loop met iemand die een gebroken been beter zou snappen. Meer begrip. Een ruimte op álle treinstations die prikkelarm is. Er zouden zoveel mensen mee geholpen zijn. Misschien is het er al en wist ik het niet. Ik weet wel dat dit niet fijn is en dat ik gek wordt van alle prikkels. Zeker als ik moe ben. Alles versterkt, alles wordt groter en meer, luider en heftiger. Thuisgekomen valt er een last van me af, ik ben weer thuis, rust.