Rust

Ik druk gedachteloos het knopje in op het koffieapparaat, ik kijk ondertussen naar buiten en zie de mussen in de tuin. Ze hadden een nestje in de dakgoot bij de buurman en nu komen ze elke dag in de tuin op zoek naar eten. Ik pak mijn koffiekopje en sta even voor het raam te kijken naar de mussen die druk zijn. Het straalt een soort rust uit, dit aanzicht.

Rust is er niet altijd in mijn leven en toch hou ik er zo van. Rust moet ik dus echt inplannen. Gek eigenlijk, want de mens heeft altijd een druk leven, hoor ik dan vaak om me heen. Druk met werk, druk met gezin, druk met vrienden, druk, altijd maar druk. Daar hoor ik ook zeker bij hoor, ik heb het ook druk. Soms té druk en dan loopt mijn hoofd over, dan plan ik een dag rust in. Het gekke is wel dat ik dat niet zo benoem naar buiten toe. Als iemand vraagt, zullen we morgen afspreken? Dan zeg ik vaak, nee ik heb het druk morgen. Terwijl ik eigenlijk wil zeggen: ik heb morgen een vrije dag voor mezelf.

Er heerst een soort taboe op vrij hebben en rust pakken voor jezelf. Het is vaak alsof je er dan niet bijhoort als je rust neemt voor jezelf en dat ook noemt. Ik heb het weleens gezegd, ik heb een vrije dag. Dan was vaak de reactie: o dan kun je dus wel afspreken. Nou nee dus, maar dát vind de mens blijkbaar toch moeilijk of gek. Het gekke vind ik juist, dat ieder mens snakt naar rust, een vrije dag, naar even niks. Alleen het benoemen is niet helemaal geïntegreerd in ons bestaan.

Ik heb rust echt nodig, vooral na drukke gebeurtenissen. Voornamelijk moet ik rust nemen van zaken die niet in mijn normale ritme zitten. De uitschieters in mijn dagen, dat kan heel verschillend zijn. Van een familiefeestje buiten de deur tot een zakelijk bezoek, van vakantie tot een etentje met vriendinnen. Ik probeer rustmomenten te creëren op de dag erna. Ook al schijnt de zon uitbundig en is iedereen buiten, kruip ik mijn bed in om even op te laden. Mijn lichaam is niet persé maar mijn hoofd wel. Als ik er dan niks aan doe en gewoon maar doorga, dan kom ik soms niet eens meer uit mijn woorden. Voor mij een teken dat ik even rust moet pakken, ontprikkelen.

Rustmomenten nemen, dat gaat niet altijd goed en soepel. Ook ik val soms en sta daarna weer op. Ook ik ga soms over mijn grenzen heen, omdat ik zoveel leuk vind om te doen. .Ook ik wil er graag bij horen en doen als alle andere mensen zonder autisme. In die gevallen gebeurt het weleens dat ik overprikkeld raak, omdat ik mezelf geen rust gegund heb. Dat is oké, niemand is perfect. Herken je jezelf hierin en neem je te weinig rust? Ga dan eens zitten, neem een kop koffie/thee en gun jezelf even een rustmoment. Je hebt het verdient.