Vriendschap

Veel vriendschappen heb ik niet in mijn leven. Ik vind ze vaak ook ingewikkeld. Het kan ook zijn dat ik nou juist net ingewikkelde vrienden heb. Een handjevol vrienden heb ik, daarnaast talloze kennissen.

Wat ik zo lastig vind aan vrienden, is dat je deze vriendschappen moet bijhouden. Maar hoe doe je dat? En vooral, hoe doe je dat goed? Iedere vriendschap is anders.

Het kost me altijd veel energie en tijd geef ik toe. Niet dat ik dat erg vind, want ik vind mijn vrienden heel waardevol. Stuk voor stuk, hoe verschillend ze ook zijn.

Ik geef ook toe dat ik het lastig vind om ze te onderhouden op de juiste manier. We worden ouder, dat maakt het ook lastiger vind ik. Een aantal hebben een heel eigen leven, met kinderen of een drukke baan. Hoe geef je dan vorm aan een goede vriendschap is dan de vraag. Af en toe afspreken, af en toe een appje. Soms wat meer appen, totdat het dan ineens weer doodbloed. Het appverkeer stopt dan van hun kant en ik denk dan vooral: moet ik nu iets doen? Steeds weer opnieuw.

Met een vriendin had ik veel contact, elke dag appten we en dat is ook fijn. Beetje kletsen over onze dag, we hebben ook veel dezelfde interesses dus altijd wel genoeg te praten. Tot ik merkte dat wat ik stuurde niet altijd beantwoord werd. Ik werd er onrustig van, ik merkte ineens ook dat de reacties korter waren, ik kreeg het op den duur spaans benauwd. Straks vind ze me teveel, of straks is er een andere vriendin waar ze liever mee praat, of straks is ze me beu. Ik werd daar heel onzeker van, vooral ook toen ik laatst deelde dat ik me niet oké voelde en ik met de hond ben gaan wandelen. Ze stuurde terug dat ze het knap vond dat ik wist hoe ik mezelf kon helpen hiermee. Terwijl ik eigenlijk zat te wachten op meer meelevendheid.

Het resultaat is vaak dat ik me terugtrek, minder deel en meer op mezelf gericht raak. Ik vind nieuwe vriendschappen sluiten ook lastig. Want wat deel ik dan en is het dan soms niet teveel, hoe vaak spreek je dan af en wat is normaal? Zoveel vragen, zoveel gedachtes. Dingen die ik niet altijd deel met hun. Ik wil graag niet anders zijn dan hun, ik wil niet gezien worden als die autistische vriendin. Dus ik houd dat soort dingen voor mezelf.

Als ik dan afspreek met mijn vrienden, ben ik de leuke, enthousiaste, oprecht geïnteresseerde en meelevende vriendin. Ik verlang het ook heel erg terug, maar dat krijg ik vaak niet. Ik noem het mijn lot soms. Of hoe pas iemand het tegen mij zei: je loopt elke dag een marathon en niemand staat aan de finishlijn voor je te applaudisseren. Mocht ik ooit daarmee in aanmerking komen voor een gouden plak, dan heb ik hem denk ik al wel verdiend door de jaren heen.